Dawno, dawno temu, w fotograficznej epoce przedcyfrowej życie było ciężkie. Przede wszystkim narzucało na nas wiele ograniczeń. Jednym z najważniejszych była niewielka pojemność klisz. Przypomnijmy sobie: wyjazd na wakacje. Dwa tygodnie zabawy, odpoczynku, zwiedzania np. w Egipcie. Kiedy nadchodzi wyjątkowy dzień, o którym marzyło się przez całe życie, czyli spacer wokół piramid w Gizie i wbicie wzroku w Sfinksa, aparat fotograficzny wynurza się z plecaka i… ? Tylko się postaraj, zrób ładne zdjęcie! Nie spiesz się. Klisza się kończy, po co wypstrykałeś aż 20 zdjęć na plaży? ? rozbrzmiewa głos towarzyszy podróży.

Dziś problem zniknął na zawsze. Dysponujemy kartami pamięci na setki, a nawet tysiące fotografii. Pstrykamy bez opamiętania, nie martwiąc się o nic. Tylko, że… co się potem dzieje z pamiątkami zdjęciowymi? Lądują w komputerze, leżą w aparatach, telefonach, z rzadka oglądane… Zginęła magia zanoszenia kliszy do wywołania, pytań kłębiących się w głowie (ciekawe, jak wyszedłem na fotkach?) i ? co najważniejsze – rytuału przeglądania albumów. Ciągle obiecujemy sobie, że kiedyś wreszcie wywołamy trochę zdjęć, ale potem o tym zapominamy i dalej przebywają w elektronicznym więzieniu. Czas je uwolnić i dotknąć fotograficznych wspomnień.